NOU WEER DIT, DAN WEER DAT

Op een terrein van 26 ha gebeurt altijd wel wat. Soms waait er een boom om door storm, dan weer blijft het wekenlang droog en warm. Altijd wel wat. Ook invloeden van buiten kunnen ons druk bezighouden. Zo worden we wel lastiggevallen door de Amerikaanse rivierkreeft die door heel Nederland kruipt en Te Werve niet overslaat. Of neem de Japanse Duizendknoop die het kopje probeert op te steken. Zulke dingen gebeuren niet alleen nu, maar ook in het verleden. Een goed voorbeeld wordt beschreven in het onderstaande verhaal. Het zat in één van de archiefmappen van de Natuur- en Cultuurhistorische Vereniging Te Werve. Geen naam (maar zeer vermoedelijk van Bart Tent), het jaartal is waarschijnlijk 1978, dus 46 jaar geleden. Leuk geschreven en daarom hier onverkort  geplaatst.

“Te Werve is in de loop der jaren bezocht door en aantal plagen. We hebben u al eens verteld over de witte mieren, die in het clubhuis gekomen waren via de hutkoffers van de Indië-gangers. Een ander voorbeeld is de nijlganzenplaag die heden ten dage aan de orde is. Elke plaag had haar eigen problemen, maar allemaal waren ze moeilijk te bestrijden en langdurig van aard.

Dat gold ook de spreeuwenplaag, die rond 1978 het landgoed Te Werve geteisterd heeft, het woord geteisterd wordt in dit verband niet ten onrechte gebruikt.

Iedere namiddag werd de lucht boven Te Werve verduisterd door, naar men zei, meer dan een millioen spreeuwen. De vogels hadden de hele dag, in grote groepen, op weilanden buiten Rijswijk naar voedsel gezocht, o.a. insecten, slakken etc. ’s Avonds werd er verzameld op het voetbalveld op Te Werve, daar vandaan zochten de spreeuwen de slaapplaatsen op. De slaapplaatsen waren toen op het landgoed, de vogels gaven de voorkeur aan groenblijvende bomen, zoals spar, taxus en lariks.

De vogels overnachtten vooral in bomen naast de oranjerie, naast het koetshuis en bij de verharde tennisbanen. De bomen en de grond eronder waren wit van de uitwerpselen, de stank die de uitwerpselen verspreidden waren, vooral bij vochtig weer, ondragelijk voor iedereen die maar in de buurt kwam. Er lag een centimeters dikke laag spreeuwenpoepjes op de grond, ook hier gold het gezegde vele kleintjes maken één grote.

Foto spreeuwen met dank aan Wijkbelang Westeinde

Iedereen die ‘s avonds voorbijkwam, als de vogels hun nachtverblijf hadden opgezocht, had kans dat zijn jas naar de stomerij moest. Bezoekers van de afdeling Bridge, die vanaf de parkeerplaats naar het clubhuis liepen, hielden met één hand hun neus dicht en met de andere hand een paraplui omhoog.

Bleef nog over het enorme gekwetter van de vogels, maar dat was nog het minst erg.

Geen tak van de bomen was onbezet, in een dichte massa zaten de vogels in de bomen, die veel schade ondervonden van de scherpe uitwerpselen van de vogels. Ook was er schade door afgebroken takken. In Delft zijn op een spreeuwenslaapplaats gave takken met een doorsnede van 15 cm afgebroken. Met schatte dat er minstens 1000 spreeuwen op één zo’n tak gezeten hadden. Een aantal bomen op Te Werve heeft het niet overleefd en moest gekapt worden. Het heeft lang geduurd voor er ter plaatse weer iets groeide. Er is van alles geprobeerd om de vogels weg te jagen, o.a. door geknal met jachtgeweren en met een tuinderskanon. Maar steeds kwamen de vogels na korte tijd terug, de brutale spreeuwen raakten aan alles gewend. Ook is er een bandopname gemaakt van een spreeuw die stiekum geknepen werd, versterkt afdraaien van de angstkreten van deze spreeuw mocht ook niet baten. Er kwam nog hulp uit onverwachte hoek, er verschenen plotseling een aantal ransuilen op Te Werve. Het sorteerde nauwelijks effect, de spreeuwen sloegen niet op de vlucht en ook een ransuil kan zijn maag maar één keer vullen.

Na drie jaar hebben de spreeuwen, op even onverklaarbare wijze als ze gekomen waren, het landgoed weer verlaten. Op Te Werve kon men weer opgelucht adem halen, dat had jarenlang niet gekund”.

Tja, mooi verhaal. Het roept ook vraagtekens op: waarom zien we nu zo weinig spreeuwen? Een aantal ransuilen, waar zijn ze?

En “spreeuwtje knijpen”, dat doen we sindsdien al niet meer.

Mvl120224