VISSEN

Even voorstellen, twee enthousiaste vrijwilligers bij Vrienden van Te Werve; Thies-Jan en Iris. Zij werken in de allround ploeg mee en verzetten samen heel wat werk.

Bijzonder aan dit stel is dat zij allebei lid zijn van HSV Te Werve. Deze  hengelsportvereniging is onderdeel van Club Te Werve.

Je mag alleen vissen op Te Werve als je lid bent van HSV!

De vereniging is al 92 jaar actief op het Landgoed. Op dit

moment is er een ledenstop, zelfs de wachtlijst is vol lees ik op hun website. Het viswater heeft ongeveer 10 mooie visstekken. Er wordt gevist naar vissoorten als witvis, roofvis en karpers. De hengelsportvereniging zet ook regelmatig vis uit om de visstand in evenwicht te houden.

Thies-Jan vertelt dat de waterpompen - “bruisers” - op Te Werve door HSV bediend worden, hoe belangrijk het zuurstofgehalte van het water is en over het nut van waterplanten i.v.m. de waterkwaliteit. Er zijn in Te Werve niet heel veel waterplanten.

Op de website van Sportvisserij Nederland lees ik dat waterplanten van levensbelang zijn voor vissen. De planten fungeren als paaiplaats en als schuilplaats voor natuurlijke vijanden. “Veel vissen eten waterplanten of leven van de insecten en kreeftachtigen die tussen de planten voorkomen. Wateren kunnen echter ook dichtgroeien en dat is funest voor zowel de visstand als de sportvisserij.”

Thies-Jan is al van jongs af aan fan van het vissen. Als kind ging hij graag mee met zijn vader, ook een groot liefhebber van de vissport. Als puber vond hij het reuze spannend, alleen op pad met zijn eigen visspullen in z’n eigen tentje. Nu heeft hij zelfs een “nachtvis sticker” op zijn pasje van HSV.

                                       

Iris vergezeld Thies-Jan al jaren bij het vissen en begin dit jaar is ook zij lid geworden van de hengelsportvereniging. Je kunt het stel dan ook regelmatig heel relaxt aan de kant van het meer zien zitten met allerlei moderne visspullen om zich heen. Kort geleden zag ik ze samen zitten aan de waterkant, starend naar een in mijn ogen schattig klein op afstand bestuurbaar bootje. Daar moesten ze een beetje om lachen want het blijkt een geavanceerde voerboot te zijn. 

Een bait boat, voorzien van GPS, fishfinder, dieptemeter en autopilot, die je o.a. kunt gebruiken om (bij) te voeren en om het aas op een juiste plek neer te leggen. Karpers komen terug op de plek waar ze eten hebben gevonden. Voordeel van zo`n voerboot is dat je ook op van de waterkant onbereikbare plekken kunt vissen.

Er staan ook twee hengels uit, op een houder aan de waterkant. Mocht er toegehapt worden dan gaat er een piepje af. Ultramoderne vissers dus!

Op een plek waar het zonlicht in het water schijnt zie ik enorme zwermen kleine visjes. Dat zijn voorntjes, baars en brasem zegt Thies-Jan.

In het voor- en najaar doet dit koppel mee aan de “Carp Cup” wedstrijden. Voor en na de paai en in het najaar hebben de vissen het meeste voedsel nodig en is de kans op vangst het grootst.

Er zijn strenge regels waar je je aan moet houden als visser. O.a. op welke plekken je wel en niet mag vissen, de hoeveelheid hengels, welke lijnen en haken er wel en niet gebruikt mogen worden. Er zijn ook regels m.b.t. geluidsoverlast en het schoonhouden van de vis stek. Het afval moet je mee naar huis nemen en het is bijvoorbeeld verplicht een zogenaamde behoefte emmer bij je te hebben.

Het is verboden de vangst mee naar huis te nemen, de vis gaat altijd direct terug in het meer. Iris en Thies heb ik natuurlijk om foto`s gevraagd.

Als ik hen tot slot vraag wat nou de voornaamste beweegreden is voor hen om te gaan vissen, roepen ze allebei “RUST”.

IG 17-9-2024

 

 

HET HONDERDSTE BLOG van Martin van Leeuwen is onlangs verschenen. En om maar gelijk met de deur in huis te vallen; Martin vindt het tijd om het stokje over te dragen.

Enige tijd geleden, na een ochtend werken op het landgoed, heeft Martin aan de tuintafel achter het koetshuis zijn laatste blog over klaver voorgelezen. Zijn toehoorders waren collega vrijwilligers, Rozella de Klaver en Mirco Cuppens. Die  laatste twee kwamen aanzetten met een enorme taart en cadeaus om Martin te bedanken.

                                
    foto: JG

Rozella sprak Martin toe en vertelde hoe blij ze is met zijn vele mooie verhalen. Verhalen die op de site van Vrienden van Te Werve zijn vastgelegd voor het nageslacht.

Ze blikte terug op het eerste “koude” blog over schaatsen op Put en over pannetjes heet water om scheuren in het ijs te repareren. Verder noemde zij o.a. het verhaal over de vierde bel van Te Werve die nu in Ghana dienst doet als schoolbel. Een volleybalwedstrijd tussen Amerikanen en Russen. De flora en fauna van Te Werve, omgewaaide bomen en de zaagploeg die dan in actie komt. Peren uit de boomgaard waarvan appeltaart werd gemaakt. Kortom heel veel blogs over heel veel uiteenlopende onderwerpen.

De informatie voor zijn verhalen haalde Martin uit allerlei bronnen. “Het begon met ideeën: die zijn overal op het terrein te vinden. Planten en dieren, werkzaamheden, gebouwen: er is zoveel interessants. Achtergronden en informatie zijn te halen uit oude kranten en tijdschriften (vooral uit Delpher), boeken, Wikipedia, kennis die mensen op Te Werve hebben, van alles. Soms ook uit onderzoek dat eerder was gedaan, bijvoorbeeld door Kees Kort en Bart Tent. Of door Chris Gutjahr, die in zijn beroepsleven  geoloog was en dat als hobby voortzette op Te Werve.” Ook de jaarboeken van de Bataafse Petroleum Maatschappij werden regelmatig geraadpleegd. Martin vond het heerlijk om zaken over de historie van het landgoed op te zoeken. Zo’n verhaal zong dan dagen rond in zijn hoofd om uiteindelijk als blog te verschijnen op de site van Vrienden van Te Werve. Zijn verhalen werden altijd  geïllustreerd met een foto, bij voorkeur van Rob Mostert.

Als kind had Martin al plezier in het schrijven. In de zesde klas begon hij met een vriendje een schoolkrant. Later in zijn werkzame leven heeft hij veel geschreven, vaak over politiek. Maar Martin doet veel meer dan schrijven alleen. In de allround ploeg zie je hem zeer regelmatig werken aan de gebouwen op Te Werve, veel schilder-, onderhouds- en reparatieklussen en hij helpt natuurlijk mee in het groen.

Op 16 juni 2015 had Martin een eerste gesprek met Kees Kort, de dag erna is hij gestart als vrijwilliger. Hij loopt hier dus al ruim negen jaar rond!

“Deze parel in stedelijk gebied mede helpen in stand te houden”, noemt hij als drijfveer voor zijn enthousiaste inzet op dit landgoed. “Echt werken, dingen doen met je handen!” De prachtige natuur en het monumentale van Te Werve. Het uitstekende contact met eigenaren en het personeel van de Event Company. De prettige samenwerking over gezamenlijk gebruik van materialen e.d. en het overleg met Peter Schenk, verantwoordelijk voor het landhuis. “Dit alles draagt enorm bij aan het plezier van het werken op het landgoed.”

Aan zijn werk als vrijwilliger komt binnenkort een eind. Martin heeft besloten om per 1 november te stoppen. Aan mij de eer om de schrijverspen over te nemen. De pen die ik tijdens het eten van die enorme  taart van hem cadeau kreeg.

Dank je wel Martin, we hopen je nog vaak tegen te komen op Te Werve!

IG 31-8-2024

 

KLAVER

Met Klaver kun je heel veel kanten op. Een soort die boeit en steeds verrast.

Dat maakt klaver iets bijzonders.

De bekendheid en de populariteit blijken niet alleen uit het feit dat de plant op zoveel plaatsen in de wereld groeit, maar ook uit het gegeven dat de naam in allerlei vormen en combinaties voorkomt.

Natuurlijk in de plantenwereld, vanwege de grote soortenrijkdom. Witte klaver, rode klaver,

rolklaver, hoornklaver, honingklaver, zelfs rupsklaver. Wie het internet afstruint vindt wel 200 soorten.

Maar ook op andere gebieden hoor je de term vaak: in het verkeer (het klaverblad) en in het spel (klaverjassen). Ook in de politiek? Nou, de naam van Jesse Klaver zal wel een andere achtergrond hebben.  

De plant behoort tot de vlinderbloemen en is te vinden over de noordelijke helft van de wereld. De Latijnse naam voor klaver is Trifolium en daarin herken je al een typisch kenmerk: Tri (drie) folium (blaadjes).

Klaver heeft een heel bijzondere eigenschap: het kan stikstof uit de lucht halen en in de grond brengen. Daarom zijn sommigen er blij mee: boeren die met de stikstof die klaver geeft minder kunstmest hoeven te gebruiken. Klaver als bodemverbeteraar.

Ook als veevoer scoort klaver hoog vanwege de calcium, de fosfor en het vele eiwit.

Klaver – de rode - doet het dus goed in de ecologische landbouw.

Anderen zien dat juist liever niet: nog meer stikstof in de grond.

En wie kent niet de thee die van gedroogde klaverbloempjes wordt getrokken. Of de honing van de klaverbloemen.

Maar laten we eerlijk zijn: bij klaver denken we al snel aan klavertjevier. Een zeldzaamheid, want de kans dat dit driebladige plantje vier blaadjes krijgt is héél erg klein: hoogstens 1 promille. Tja, dat vraagt wel even dóór zoeken!

Maar de magie ervan is groot: klavertjevier geeft liefde en geluk.

Of het waar is of niet - ik weet het niet zeker - maar het schijnt dat zeker één kasteelheer op Te Werve naarstig naar zo’n klavertjevier heeft gezocht. Dat mag je tenminste afleiden uit het gedicht dat hier ooit schijnt te zijn gevonden:

Een heer van stand van dit kasteel

die zocht zich suf naar klaver vier.

Wel drietjes maar die zocht ie niet.

Toen keek ie nog eens rustig rond

en zag: ‘t viertje dat zit hier!

 

Mvl240724

 

WIE IS TOCH DIE VREEMDE HEER…?

`Door de weide stap, stap, stap, op z`n lange benen. Met z`n vleugels klap, klap, klap, vliegt hij ginds daar henen. Wie is toch die vreemde heer…`

Een paar regeltjes van een kinderversje uit mijn jeugd. Het liedje gaat eigenlijk meer over ooievaars, maar die willen niet echt op Te Werve wonen lijkt het. Er staat een prachtig `nieuwbouw`-paalnest op het veld bij de voormalige sintelbaan maar ik geloof niet dat het al eens werd bewoond door een echtpaar ooievaar.

Wie we wel veel zien op Te Werve zijn blauwe reigers. Dat zijn ook best wel vreemde heren… Of zijn het dames en hoe zie je het verschil?

Op de website van Vroege Vogels lees ik dat de mannetjes en vrouwtjes blauwe reiger een identiek uiterlijk hebben. Dat het voor de reigers zelf kennelijk ook moeilijk is om de andere sekse te herkennen. `De hofmakerij gaat gepaard met veel ceremoniële gebaren. Uit de reacties op zijn gebaren kan de reiger opmaken of hij met een mannetje of vrouwtje te maken heeft.` Als dat niet vreemd is...

Blauwe reigers zijn respectabele vogels, 80-102cm hoog en de vleugels hebben een spanwijdte van wel 110-145cm. Op hun website beschrijft de vogelbescherming de blauwe reiger als volgt; `staand op hoge poten is de blauwe reiger niet moeilijk te herkennen. De naam 'blauwe' is misschien wat teleurstellend; de vogels zijn vooral grijs. Een blauwe reiger - zeker jonge vogels - kunnen er verfomfaaid uitzien. Maar een volwassen vogel, aan het begin van het broedseizoen, is prachtig om te zien. Een paar lange, sierlijk afhangende veren vanaf de zwarte kopstreep. Geeloranje dolksnavel, afhangende sierveren over keel en op de rug. De vlucht is traag, daarbij houdt de blauwe reiger de nek ingetrokken en lijkt daardoor wat 'kop-zwaar'. De poten steken in vlucht duidelijk achter het lichaam uit.` Werkelijk prachtig om te zien zo`n traag en laag overvliegende reiger!

En ken je dat geluid dat die beesten maken? Uit het niets een harde verdragende schreeuw, ik schrik er telkens weer van op.

Deze indrukwekkende vogels op landgoed Te Werve zijn echt om van te genieten. Vaak zit er ééntje op de reling van het witte bruggetje te chillen. Pas nog, langs het grachtje bij de botenloods, zag ik er ééntje razendsnel met z`n kop het water in schieten om vervolgens de prooi naar binnen te werken. Aan de rand van het grote meer staan de blauwe reigers ook graag, met veel geduld speurend naar de niet te versmaden rivierkreeftjes en natuurlijk vis, het hoofdbestanddeel van hun maal. Mollen en muizen staan ook op het menu. Dus ik denk dat het op Te Werve goed toeven is voor deze gasten. 

Blauwe reigers maken hun nest hoog in de bomen, ook daar voorziet het landgoed in. Alhoewel er veel nesten zitten in het aangrenzende Rijswijkse Bos. Ze hebben een voorkeur voor plekken waar rovers niet of moeilijk bij kunnen. Het mannetje verzamelt de bouwmaterialen en het vrouwtje bouwt het nest. Het  wordt meerdere jaren gebruikt en bestaat uit takken, soms aangevuld met riet- en waterplanten. Het nest kan door een roofvogel worden `gekraakt`. Dat lijkt me niet ondenkbaar want op Te Werve huizen ook verschillende soorten roofvogels. 

Blauwe reigers broeden van februari tot en met mei meestal in hun slordige kolonies in de bomen, maar steeds vaker ook solitair. De eieren, meestal vier tot zes stuks, worden in 23 tot 28 dagen uitgebroed en na een week of zes fladderen de jongen al een beetje rond, maar blijven vaak nog anderhalf tot drie weken op en bij het nest.

Ook in de stad is er een grote kans dat je reigers tegenkomt. Er zijn mensen die helemaal niet gek zijn op deze langpotige brutale vliegbeesten, er wordt nog weleens geklaagd dat de vijvers leeggeroofd worden door deze hardnekkige volhouders. 

Op de balustrade van mijn piepkleine balkonnetje, op een steenworp afstand van landgoed Te Werve, krijg ik ook zeer regelmatig bezoek van een blauwe reiger. Ik moet eerlijk bekennen dat het best ongemakkelijk voelt, zo`n vreemde heer met van die priemende ogen zo dicht op mijn huid in mijn eigen territorium. Haast niet te geloven dat het vroeger schuwe vogels waren.

IG 25-6-2024

 

DE GROENE SPECHT – BETER VOOR HET MILIEU?

Er zijn wat spechtensoorten! In Europa tellen we er tien: de kleine, de middelste en de grote bonte. De zwarte, de drieteen-, de witrug- en de Syrische bonte specht. De grijskopspecht en de draaihals. En… de groene specht.

U zult ze zeker niet allemaal te zien krijgen; sommige komen niet in ons deel van Europa voor, of vliegen hoogstens als dwaalgast een rondje boven de Nederlanden. Wij moeten het vooral doen met de grote bonte (die met dat rode kontje), de kleine bonte specht (ietsie groter dan een huismus), de zwarte specht (de grootste van alle spechten, denk qua formaat maar aan een kraai en helemaal zwart met rode alpino). En…. de groene specht. Daarover wat meer. Want we horen hem elke dag op Te Werve, maar bijna niemand van de bezoekers herkent hem. Daar komt bij dat ie erg schuw is, hij komt niet zomaar even langs vliegen.

Neen, het is geen milieuspecht, ingehuurd om een groen imago te geven aan het terrein. Hij was altijd al op het landgoed, ver vóór de stikstofproblemen.

Zijn verblijf heeft te maken met de gazons en onze open groene vlakten. Hij is namelijk gek op rode mieren die daarin zitten. Hij doet niets liever dan zijn zeer lange tong eens lekker door een mierennest te halen. Hoe meer van die kruipertjes eraan blijven hangen hoe beter! Last van mierenzuur? Daar heeft ie nog nooit van gehoord. Het probleem van afnemende aantallen rode mieren heeft ie opgelost door zijn menu uit te breiden met zwarte mieren. Ach, what’s in a name? Maar ook motten en andere insecten worden niet versmaad.

Waar hangt ie rond? Hij verschuilt zich in bomen bij open stukken grasland. Geen echte bosvogel, meer een bewoner van parken. En daar kun je ‘m aantreffen: aan de randen van ons terrein. Al van afstand kun je ‘m horen. Hij heeft een heel typerende roep: hij lacht! Ha, ha, ha, ha klinkt het. Niet te missen voor wie hem eenmaal heeft geïdentificeerd.

Maar ook zijn – of haar – speciale manier van vliegen is opvallend. Na elke drie of vier vleugelslagen laat ie die vleugels even hangen. Daardoor maakt de groene specht diepe golvende bewegingen als ie vliegt.   

Pasfoto van onze held: ongeveer zo groot als een stadsduif. De bovenkant is groengrijs, de onderkant is helemaal grijzig. De stuit is felgeel. Z’n kruin onmiskenbaar rood. Maar zo onschuldig als ie is heeft ie wel een “bandietenmaskertje” rond de ogen (is ie daarom zo onbekend?). Luid roffelen doet de groene specht niet. Dat is weggelegd voor andere familieleden.

De staart is kort en heel behulpzaam om tegen de boomstam steun te zoeken.  

Voor bijna alle spechten geldt dat de snavel het belangrijkste instrument is. Daar wordt voortdurend mee gehakt; dat vraagt om goed materiaal. De snavel heeft daarom een stevige hoornlaag en een harde beitelvormige punt. Maar er is meer nodig: de schedel van een specht is extra dik, het voorhoofdsbeen is versterkt en enkele spieren zitten vast aan schedel èn snavel. En dan heeft ie ook nog extra dikke nekspieren om hard te kunnen hakken; die werken tevens als schokdempers. Om stevig te staan heeft ie daarnaast nog scherpe tenen, vóór én achter. Zo’n type wil je ’s nachts niet tegenkomen in een donker straatje! Maar de specht is er blij mee; een nestje hakken in een boom blijft een hele klus, maar hij kan het aan zonder zware hoofdpijn te krijgen.

Dus als u op Te Werve een beetje hinnikend gelach hoort, dan weet u waar het geluid vandaan komt!

Zie ook: www.natuurmonumenten.nl

mvl 05062024

 

VOORJAARSSCHOONMAAK

Ken je dat gevoel? De dagen beginnen te lengen, de winterblues lijken voorbij en zomaar ineens ben je spontaan bezig met opruimen en schoonmaken. Voor je het weet heb je kasten overhoop gehaald om eens grondig op te ruimen. Het voorjaar hangt in de lucht!

Of is de voorjaarsschoonmaak een ouderwets idee, niet meer van deze tijd? Laten we het dan maar lentekriebels noemen.

Hoe we het ook noemen, klaarblijkelijk kennen we dat gevoel wel op Te Werve. Er wordt naar hartenlust gepoetst, geruimd, geschuurd, geschilderd, gesnipperd en gesnoeid.

Het witte bruggetje is met een milieuvriendelijk sopje ontdaan van de groene aanslag. Al poetsend is gelijk de brug geïnspecteerd om te zien of er onderhoud nodig is.

De betonblokken, die de auto’s wijzen waar ze de bocht kunnen nemen, om de parkeerplaats op te rijden zijn weer opnieuw in frisse gele verf gezet.

Het grote landhuis staat al een tijdje in de steigers en wordt zo te zien flink onderhanden genomen.

Het doek van de flex-tent van Te Werve Buiten is vervangen.

De botenloods vertoont lelijke plekken. Tijd om gewapend met schuurmachines, plamuurmessen, kwasten en potten beits met een intens blauwzwarte kleur, deze eens grondig aan te pakken.

Nog voor dat al het groen weer gaat uitlopen, nog even een keer over het terrein met vuilniszak en knijper om rondzwervend vuil te verwijderen. Resultaat is nog geen halve vuilniszak….valt best mee hè. Sinds er statiegeld op flesjes èn blikjes zit slingert er beduidend minder van dit soort rommel rond. Er wordt wel van alles gevonden, laatst nog werd er een complete brommerhelm uit het water gevist.

De tuin bij de orangerie wordt grondig aangepakt. Een heg was enorm breed geworden en is inmiddels tot de helft teruggesnoeid. Een aantal stronken en een lelijk stuk gras zijn weggehaald. Dat was flink hakken en spitten. Ondertussen worden al plannen gemaakt hoe de ontstane ruimte weer kan worden opgevuld. De klimop langs de muur is weer in fatsoen gebracht en een aantal overwoekerde struiken en bomen worden ontdaan van deze enthousiaste klimplant.

Heb je trouwens gezien hoe mooi de blauwe regen staat te zijn tegen de oude muur?

Afgelopen maanden zijn over het hele terrein afgebroken takken verzameld en op zogenaamde rillen gelegd. Niet alles blijft liggen want dan wordt het een rommeltje. Een ander gedeelte van het losliggende en gezaagde hout wordt op stapels langs de paden verzameld. De mooie grillige takken, met of zonder zwammen laten we natuurlijk liggen.

Aan het einde van het zaagseizoen, in de “snipperweek”, worden al deze klaargelegde stapels hout langs de paden met veel kabaal opgevreten door een ontzagwekkende machine. Een heel schema wordt gemaakt, wie helpt er welk dagdeel mee met snipperen. De hakselaar wordt gehuurd voor een week en in die tijd moeten alle stapels hout versnipperd worden tot heel veel bergen keurige snippers.

De houtsnippers zijn inmiddels her en der over het terrein verspreid. Dat was nog een hele klus. Snippers vervoeren naar een visplekje om dat wat netter maken. Snippers aanbrengen op gedeeltes van paden die behoorlijk modderig zijn geworden door de overvloedige regen van afgelopen tijd.  En zo komen alle snippers op hun uiteindelijke bestemming terecht.

Het zaagseizoen met z’n takkenherrie is nu echt voorbij, de rust is weergekeerd. De vogels kunnen hopelijk in een onverstoord en opgeruimd Te Werve hun nesten gaan bouwen. Niet dat ik er iets over te zeggen heb, maar wat mij betreft kan het broedseizoen beginnen.

foto landhuis: Dirk Verveda

IG 12-04-2024

 

 

BEWAKINGSNIVEAU TE WERVE OMHOOG?

Het gebeurt maar weinig dat we spontaan een foto krijgen toegestuurd. Meestal weten we direct van wie en wat het precies voorstelt. Soms kost het behoorlijk wat moeite om erachter te komen. Zoals in dit geval. In de onderstaande tekst leiden we u langs enkele gedachten die in ons opkwamen.

Beveiligingsniveau verhoogd?

Tja, dat was de eerste gedachte! Niet zo verbazingwekkend. Te Werve is een gebied vol schatten. En je leest – zeg nou zelf – tegenwoordig de meest wilde dingen die mensen doen.

Kijk bovendien eens naar de foto: de één heeft een onschuldig lijkende hark in zijn hand, maar dan heb je de tanden nog niet gezien. De ander heeft niets minder dan een zware bijl in de vuisten. Kan alles kort en klein slaan: één verkeerd woord en je bent de sjaak!

We werden pas gerustgesteld toen iemand ons vertelde dat de schatten van Te Werve bestaan uit schitterende bloemen, struiken, paden en een kasteel. Voor ons kostbaarheden, maar op dark websites kun je zulke zaken niet vinden! Gelukkig maar!

Dolende bejaarden?

Dan moet er dus wat anders aan de hand zijn. Grote kans dat het dolende bejaarden zijn. Rondje gelopen op Te Werve en gelijk al de weg kwijt! Zou ons niet verbazen. Hoe meer oudere mensen er zijn en hoe ouder ze worden, des te groter de kans op eigenaardige typetjes. Zo is’t maar net. Waarom ze met bijl en hark op pad zijn gegaan is ons niet direct duidelijk, maar ja, het zijn niet voor niets dolende bejaarden.

Hmm, toch een beetje eigenaardig.

Gezellig praatje?

Het kan ook heel wat anders geweest zijn: twee vaste bezoekers zijn elkaar hier toevallig tegengekomen en kletsen even bij. “Goh, jíj hier, da’s lang geleden! Hoe heet je ook alweer?” Helemaal niets vreemds aan, gebeurt veel vaker op Te Werve. En toevallig is er sinds kort een gerieflijk bankje op die plek gekomen, dus vanzelfsprekend dat je hier even gaat zitten! Bovendien is het uitzicht vanaf deze plaats fantastisch. Het zou ons niet verbazen als iemand er een fotootje van heeft gemaakt.

Een beeldengroep?

Ja, kan ook nog: een beeldengroep. “Rustende reizigers”, in brons gegoten. De feestelijke onthulling met muziek en vlagvertoon moet nog plaatsvinden, maar het transportbedrijf heeft het beeld alvast neergezet. Wat een goed initiatief! Een kunstwerk om het terrein nóg mooier te maken. Culturele verrijking te midden van de prachtige natuur. En moet je die koppen zien. Levensecht! Alsof je ze zó op straat tegen zou kunnen komen.

Nou……ech nie!

Terwijl wij in het Koetshuis – onderdak voor de vrijwilligers na zwoegen en ploegen  - rustig door fantaseerden over deze foto kwam de zaagploeg van Te Werve net binnen: de onverschrokken mannen met hun motorzagen, gehoorbeschermers, beschermbrillen, helmen, veiligheidsbroeken, touwen, haken, kettingen én…. een hark en een bijl. “Hé laat’s zien, geinige foto van Henk en Aad!”

                                            Foto Harold Planting

Blijkt dat we zitten te kijken naar een intieme familiefoto van de broertjes Aad en Henk, 83 en 91 jaar. Ruim anderhalve eeuw ervaring. Net terug van de jaarlijkse zaagronde over het terrein. Zweet op de rug, houtsnippers op de kleren.

Maar best wel uitgerust: ze hadden effe uitgepuft op het nieuwe bankje achter op het terrein!

Het werd nog héél gezellig.