WALGEN …. VAN DE BLAUWALGEN

Op 1 juli 2020 zijn er twee containers geplaatst in het Meer van Te Werve. Wie naar het water kijkt kan ze niet missen! Dagelijks zuigen ze water op door een grote zandzak onder de container en pompen het dan het Meer in. Een experimentele aanpak om de blauwalg te bestrijden. “Hoe staat het ermee?” vragen we projectleider Joep de Koning van het Hoogheemraadschap Delfland.

Voordat we de deskundige aan het woord laten maken we eerst nog wat woorden vuil aan die blauwalg: hoe komen we eraan? Is het erg?Gek genoeg is de blauwalg geen alg, maar een bacterie. Een hele gewone, die in elk natuurlijk water voorkomt. Al duizenden jaren. Ze komen elk jaar weer terug in een vaste volgorde: eerst de kiezelwieren, dan de groenalgen en tot slot – aan het eind van de zomer - de blauwalgen. Net als de bloemetjes: sneeuwklok, krokus, paardenbloem, etc. Niks aan de hand, zou je zeggen. Het probleem ontstaat als het er teveel worden en de groenblauwe slierten op het water liggen. Dan wordt het water erg ongezond: wie erin zwemt kan last krijgen van huidirritatie, hoofdpijn, oorpijn, keelpijn, misselijkheid, diarree, koorts en zere ogen, waarschuwt het Hoogheemraadschap op zijn website. Dan gaat de lol er gauw van af. Dat probleem is er niet alleen op Te Werve maar op elk open water; in Rijswijk en in de rest van de wereld!

Alle reden om de blauwalg aan te pakken. Dat begint met de vraag waar die enorme en snelle groei vandaan komt. Heel simpel: voedsel! En dan hebben we het vooral over fosfaten. Die komen uit verschillende bronnen: van het brood dat de eendjes niet opeten, van de poep van vogels, van het lokvoer dat al te gulle vissers in het water gooien om hun stekkie tot een visparadijs te maken. En, niet onbelangrijk, van bagger dat lang geleden in het Meer is geloosd. Tja, vandaag de dag hebben we Avalex, maar toen niet. En omdat het Meer lekker diep was en je er toch niet in kon kijken was de bagger snel uit het zicht verdwenen. Door al deze oorzaken werd – en wordt! - jaar na jaar de sliblaag dikker en dikker. Op het diepste punt van de bodem van het Meer ligt nu naar schatting zo’n twee meter slib! Vol fosfaten. Tel uit je winst. Dat is zóveel dat het wegzuigen met een baggerzuiger miljoenen zou kosten. Nog afgezien van de vraag hoe je zo’n apparaat in het Meer zet. Daarom wordt er geëxperimenteerd met andere methoden. En daar komt het project van Jeroen de Koning in beeld. Vanuit de wetenschap dat fosfor zich bindt aan ijzerzand zijn er medio 2020 twee containers in het Meer gelegd. Die pompen water op, persen dat in een grote zak vol ijzerzand die op de bodem ligt en spuiten het water weer uit. De Visvereniging en de Zwemvereniging hebben regelmatig watermonsters genomen en opgestuurd naar het Hoogheemraadschap. En daar bleek ….. dat de hoeveelheid fosfor nauwelijks vermindert.

De onderzoekers van technologisch instituut Deltares uit Delft hebben uitgezocht waarom: ijzerzand heeft een buitenschil die maar langzaam fosfor doorlaat naar de kern van de zandkorrel waar het fosfaat wordt gebonden. Eigenlijk zouden de pompen steeds even aan en uit moeten gaan om de zandkern de tijd te geven om het fosfaat op te nemen. Maar met deze aanpak gaat het veel te lang duren om de enorme hoeveelheid fosfaat uit het Meer te krijgen. Misschien is deze methode wel geschikt voor andere gebieden, voor de oplossing van het probleem op Te Werve lijkt deze aanpak helaas onvoldoende. Deltares, zo sluit Joep de Koning af, doet nog nader onderzoek voordat het Hoogheemraadschap beslist of de pompen blijven of niet.

Intussen blijft het zaak om verder vervuiling van het water te voorkomen. Geen brood voor de eenden, geen lokdis voor de vis. Omdat we walgen van de blauwalgen.

 

Mvl21112021