DE SNOESHAAN

Wie op Te Werve wil wandelen is altijd van harte welkom, maar..... wel met een donateurkaart. Er is er één voor wie dat niet geldt: de Snoeshaan. Die mag vrij rondstappen. Ook andere regels - blijf op de paden, geen bloemen plukken, niet poepen op de gazons - gelden niet voor deze heer. En al zouden ze gelden, dan lapte hij ze meteen aan z'n laars. Figuurlijk dan, want hij gaat altijd op blote voeten.

Onze Snoeshaan is een opvallende heer. Hij heeft een heldere zangstem en gebruikt die ook héél vaak. Het repertoire is beperkt en ook qua tekst lijkt ie niet op Duncan, onze nationale trots. Meestal begint onze eigen zanger met enkele groepjes van drie rustige driekwartsmaten - een beetje soto voce gezongen om ons gerust te stellen - en dan subito die lange hoge uithaal, fortissimo! En opnieuw, en nog eens. Eigenlijk heel overdreven. Bepaald geen opera. Zeker geen Voice of Holland!

En dan die snoes van hem: die opvallende neus in dat trotse bekkie. Hij steekt het graag omhoog, strak in de lucht, vlammende kam op z'n kop. Wie doet me wat! Een lefgozer. Maar bang! Doe een stap in zijn richting en meneer duikt gebukt het struweel in, wegwezen.

Foto: Rob Mostert

Waar ie vandaan komt? Niemand die het weet. Opeens was ie er. Een vaste woon- of verblijfplaats heeft ie niet. Nu eens hoor je 'm aan de kant van het spoor, bij het Oude Nest, dan weer in de buurt van het Paviljoen. Zo probeert ie uit handen te blijven van het bevoegd gezag van Te Werve. Toezichthouders? Hij lacht ze uit!

In een vriendelijke bui heeft één van de vrijwilligers hem in contact gebracht met twee jonge dames. Ach, je probeert wat. Die twee zijn maar héél kort op bezoek geweest. Het was meneer niet naar de zin, ze waren "zijn soort niet". Een snoeshaan kan zó arrogant zijn. Waar de jonge dames zijn gebleven? Niet bekend. Het was overigens in de tijd dat Reinaert ook nog wel eens langs kwam...... . Inmiddels zijn twee nieuwe dames gearriveerd. Die hebben de haan stante pede het hoofd op hol gebracht. Hij heeft er geen gras over laten groeien, zo hebben enkele van onze vrijwilligers kunnen constateren.

We hebben op het terrein nog zo'n vrolijk type. Ook een opvallend hoofd en een kleurige jas aan, maar waar de Snoeshaan zijn versiering van achteren omhoog steekt, sleept die ander de versiering achter zich aan. Ze kennen elkaar wel, verkeren ook wel eens in elkaars buurt, maar een relatie is het tot nu toe niet geworden. Ach, ze gaan hun gang maar. 

MvL23-5-2019